Już stół nakryty białym obrusem
Przyozdobiony bukszpanem i bazią
Obfity postu koniec zawitał
Czy przyjdziesz?
Życzeń Ci bukiet wysyłam pachnący
Wielkanocną nadzieją udekorowany
Wiary, że wreszcie zło z dobrem przegrało
Pan nasz cierpieniem zmył grzechów tysiące
Świat znowu zajaśniał jutrzenką nadziei
Radujmy się wszyscy
Niech pokój zagości dokoła!
Za oknem, popatrz, za oknem już jesień
powoli się zbliża, powoli.
Znów czarodziejską różdżką dotknie liści
by zakolorować całą ich paletę.
Lato odejdzie z koszykiem zieleni
by na następny rok coś zostało.
Rudy kasztan zabłyśnie w słońcu
Zrzucając kolczasty płaszczyk.
Czapka żołędzia znowu się przekrzywi
i zawadiacko zaczepi podgrzybka.
Może w tym tańcu i wrzos się popisze
wzorzystym dywanem zaprosi do tańca
mchu malutkie igiełki, poduszeczkę miękką
w zaczarowany świat cały las poniesie.
W ramionach tęczy dzisiaj nas widziałeś
Słońce z deszczem most nam zbudowało
Może połączy to co oddzielone
Może oddzieli to co nie złączone
Może już zawsze nigdy nie zagości
Może zagości zawsze wśród jej łuku
Kolor przy kolorze jak dłoń jest przy dłoni
Tak różne tak inne a jednak jednakie
Ząkret łuk podejście zejście na kolorowym zabłyśnie jestestwie
Nic nie jest jest wszystko
Z Tobą ja Ty ze mną nigdy zawsze w kolorach
Szare z rudym wymiesza to co niemożliwe
Byt z niebytem rozłączy połączony na zawsze
Kiedyś z jutrem pomiesza przy porannym dzień dobry
Tam się odnajdziemy by pogubić jak zawsze.