Kategoria: W kolorach

Na ciemnych, ciężkich chmurach odpoczywa słońce,
zmęczyło się bardzo tą letnią wędrówką.
Ma kosz smakołyków, które niosła jesień,
a lato z mozołem uprawiało w sadzie.

I uśmiecha się do nas promienne i piękne,
choć schowane za szczelną deszczową zasłoną
łez nie roni tysiąca tylko bawi się z nami
w chowanego z jesienną i kapryśną pogodą.

Gdy odpocznie to wróci, zażywając tych wczasów
na spotkanie z zmarzniętą, przemoczoną przyrodą,
swe ramiona wyciągnie i obejmie nas ciepło
wiązką żółtych promieni liście drzew zauroczy.

Nam podziwiać pozwoli obraz barwny i świetlny
i zapłoną podziwu oczy nasze spragnione,
w serca wleje się upał, to wspomnienie wakacji
letnich naszych spacerów, spotkań ciepłych i słodkich.

Do letniego ogrodu już jesień zagląda
zrywa jabłka i grusze z nachylonych gałęzi.
Ciemne śliwki rozdają swoje jędrne owoce
na powidła na soki i słodziutkie kompoty.

W letnim sadzie aż gwarno, szumno, rojno od gości,
wszyscy chcą się zachwycić i spróbować hojności
letniej pracy owadów, sadowników odwiecznych
w pocie czoła co pracą wypełniały miesiące.

Gospodarze się cieszą z plonów ziemi obfitych
ogłaszają już zbiory – święto plonów dokoła.

I jeż tu zaglądnie choć kolczasty i czarny
nocną porą odwiedzi sadu ciemne zakątki
których zapach czarowny już roznosi się wszędy,
mocny, znany, nieznany z roku na rok niezmienny,
romantyczny, wieczorny, sierpniowy i zmienny.

A poranek przynosi obraz zgoła gotowy:
Rosy krople jak perły przeglądają się w słońcu,
zachwycają jak zwykle swą prostotą i pięknem.
Są jak zawsze miłością słońca – ziemi i nieba
naszym słodkim kompasem ucztą zmysłów i rajem.

Nawet ptaki czekają aż dzień wstanie słoneczny
w sadzie lampy zaświeci i ten obraz rozświetli
i po nocy przyniesie ciepła snop pełen bukiet
zarumieni jabłkami zieleń liści i trawy,
nawet grusza ze wstydu, że jest żółta i blada
wystawiła policzek, właśnie twarzą do słońca.

I roztańczą się skarby, dary sadu krainy,
ślimak zajrzy tu czasem, kret swój łebek wystawi,
konik polny coś zagra, liść do wtóru zatańczy,
a owoce nam wpadną wprost do kosza, do stołu.
I siądziemy tak razem uśmiechając się wspólnie
do tej naszej natury skromnej, hojnej i bujnej.

W krainie słonecznego poranka
roznosi się zapach sierpniowych żniw
już pola kipią od dojrzałych łanów
których złote kłosy mienią się wśród świata
jak włosy kochanki w warkocze splecione
iskrzą się i falują od twoich dłoni
wiatr układa trawy złotem obsypane
pod dłonie żniwiarza wprawne i silne
opalone słońca sierpniowego obliczem
będą leżeć na ziemi która je karmiła
będą snopem jasnym ozdabiały pola
uśmiechem jej szczerym rozświetlone mocno
południe już przyszło i czas nadszedł
w koszu pachnie szarlotka z cynamonu nutą
kompot z jabłek w dzbanku kusi swoją barwą
i usiądą na trawie zmęczeni radośni
zakochani w sobie krajobrazu słodyczą
połączeni w jedno połączeni ze sobą
z tą ziemią z tym światem malowanym sierpniem.