… dzisiaj wymknąłeś się tak wcześnie
nim otworzyłam oczy
aromat kawy tylko pozostał
świadek twojej obecności
i jakoś dziwnie na policzku
ciepło czułam cały dzień
od pocałunku na do widzenia
słońce z wiatrem mnie przywitało
list przyniosło
że dzisiaj jeszcze się spotkamy
może przed zachodem
może wschodem słońca
tak jak lubisz
w jego rudym blasku
czarne z zielonym oczy
wpatrzone będą w siebie
zbierzesz łzy z pajeczyny
ja sznur pereł nawlokę
dla ciebie i dla mnie
na zawsze
Wiosenna wichura za oknem
niebo posmutniało zasłoniło świat
Dlaczego
Pytam i wiem że nikt mi nie odpowie
Smutek nieba to ja gdy Ciebie nie ma
Deszcz to łzy które pod powiekami błądzą
by spłynąć ulewą po bladych policzkach
Zieloność to nadzieja że statek Twój nie zawróci
mimo burzy i sztormu
Czerwoność to moje zmieszanie
gdy w końcu dobijasz do brzegu
i witasz mnie pocałunkiem
Biel to niewinność naszych spotkań
na tarasie w letni poranek
z kubkiem kawy w dłoniach
z iskrą w oku
niemożliwe staje się
niemożliwe i możliwe
Niebo posmutniało
znów pusty horyzont widzę
kawa już wystygła i policzki zbladły
łez krople osiadły na pajęczynie
nikt ich nie zobaczy.
Na łące cichutko przysiadł
mniszek żółty
majowy brat słońca
mrugnął okiem stokrotce
chyba dzisiaj się spotkają nareszcie
z rabatki wszystko pilnie obserwują żonkil z tulipanem
dwa wiosenne zwiastuny ciepłego południa
dwa gołębie przysiadły na gałęzi jabłonki
plotkują o mniszku i stokrotce
nawet bocian się włączył w ten gwar
żaba zarechotała do wtóru odważnie
wiatr strącił kilka płatków wiśni
jak ryżem dla nowożeńców
ogród się rozszalał
w weselnym marszu zefir zaśpiewał
złoty i biały krążek
złoto i platyna
na łące wszystko wiruje
wiosna rozgościła się wreszcie
gość honorowy.