Mów do mnie,
mów proszę
mów, bym nie zapomniała twojego głosu
jego brzmienia, tej złotej, jesiennej barwy.
Mów do minie,
mów kochany
mimo odległości , mimo różnic
mów do mnie!
Pośród tego co nas otacza,
świata całego
jego siły, jego mocy
mów do mnie
delikatnie poprzez wiatr
powietrze, kolory
noc i dzień.
Mów do mnie kochany
jak motyl, który swoimi skrzydłami ledwie muska płatki róży,
tóż po wschodzie słońca
ALEF
Jutro kochany
jutro się spotkamy
Jutro o świcie
o pierwszym brzasku
gdy słońce pomyśli czy wyjąć zza horyzontu
Jutro kochany
jutro się spotkamy
Po nocy w snach spędzonej
na piasku gorącym
poranka rozgrzanym
otuleni mgły kocem
tylko my
poduszka nasza
pachnieć będzie nami
nocy namiętnej snów
mostów
dwóch dzielących
złączy nas siła
kiedy ranek wstanie
ty przy mnie ja przy tobie będę
wystarczy że nasze oczy zamknięte pozostaną
w tej minucie wschodu i zachodu słońca
żeby nikt nie zobaczył łzy spotkania
rozstania zostaną
na zawsze
jutro kochany
jutro się spotkamy.
Tak, jeszcze ciepły, ciepłem poranka.
Osobno wpatrzeni w ten sam kierunek.
Poranna rosa tęczowo spogląda w jeszcze zachmurzone niebo.
Tak obudzeni choć senni troszeczkę, dzień zaczynanym
jaki on będzie to od nich zależy.
Czy radość wypełni godziny rozstania?
Czy smutku odejdą już chmury?
Czy skrzynka na listy będzie dzisiaj pełna?
Tęsknimy do siebie, czekamy na chwilę – spotkania.
W dnia blasku, o poranku, w południe i wieczór.
Gdy już zapada zmrok, co przyniesie?
To od nas zależy.
W snu marzeń spowici
jak kołderką co ciepła, pachnąca okryci
na magicznej poduszce nasze smutki ułożę z odrobinką radości.
Dzień dobry, dobranoc tęsknoto.